Zoals je in Nederland stoptreinen en intercity’s hebt, is er ook in Taiwan genoeg te kiezen qua vervoer. Zo heb je hoge snelheidstreinen, express treinen en lokale treinen. Voor het stuk van Tainan naar Taipei ben ik te gierig om geld neer te leggen voor een snelle trein. Ik kies voor de meer dan de helft goedkopere express trein, die er dan ook meer dan twee keer zo lang over doet. Ik reserveer wel een stoel. Dat wel. Het is toch vijf en een half uur reizen en dan wil je niet moeten staan. Alhoewel ik niet eens wist dat, dat een optie was.
Naarmate Taipei dichterbij komt en ik steeds beter begin op te letten of ik de trein al uit moet, beginnen er ook steeds meer mensen in te stappen. Bij elke halte weer denk ik dat er geen mensen in de trein meer passen. En toch als dan de deuren weer opengaan en er wordt een keer geschreeuwd dat mensen verder naar het midden door moeten lopen, past het toch.
Ik begin uiteraard steeds harder te zweten. Ik houd in Nederland al niet van een trein waar je niet uit kan komen. In Taiwan zie ik het helemaal met afgrijzen aan. Mijn grote backpack moet namelijk én nog van het bagagerek af komen zonder het op iemand te laten vallen én ik moet me nog door de rij staande mensen heen worstelen naar de uitgang.
Uiteindelijk ben ik de trein uitgestapt. Maar niet voor één persoon bijna onthoofd te hebben met mijn tas, twee mensen aan de kant te hebben gedrukt met mijn ellebogen en zeker vijf mensen uit evenwicht heb gebracht met mijn backpack. Maar ik sta naast de trein. En dat is uiteindelijk het allerbelangrijkste.
De foto is trouwens van het moment dat de eerste mensen moesten gaan staan. Daarna kon ik mijn armen niet meer naar boven steken voor een foto vanwege de drukte.