Sla je bij Bejing rechtsaf dan kom je vanzelf de Chinese muur tegen. Tenminste: als die rechtsaf de bus in is.
Met een stoeltjeslift worden we bovenop de muur afgezet. En het is vanaf moment één al te gek! De muur, we zijn er, we staan er, we beleven het! Ik maak meteen veel te veel foto
’s en dat terwijl het niet eens zo heel helder is. Dat maakt daar bovenop de muur niet eens meer uit. Ik ben allang blij dat ik daar mag staan en dan ook nog eens samen met moeke. Een hoogtepunt!
We beginnen langzaam. Eerst naar beneden. Hup weer naar boven. Even kijken. Weer naar beneden. Oh, weer een ander uitzichtpunt. Een stukje naar boven klimmen. En zo gaat dat een hele tijd door. Bij nummer zes zijn we opgestapt en we weten; bij nummer 8, 10 of 12 moeten we weer naar beneden. Alleen zijn we alle nummers kwijt, dus klimmen en klauteren we rustig verder. We maken heel toffe foto’s en lopen op sommige stukken zelfs maar met z’n tweeën.
Moeke en ik klimmen uiteindelijk naar nummer elf en daar houdt mam het voor gezien. Groot gelijk, want er staat ons ook nog een flinke afdaling te wachten. Ik klim nog even door naar het volgende punt. Moeke spot mij bovenin een toren en we weten elkaar op de foto te zetten voor ik weer naar beneden loop om samen naar beneden te wandelen. Nog één laatste blik op de muur: dag muur! Tot een volgende keer!