Hier ben ik al vanaf het moment dat we boekten op aan het wachten: de tempel met de rode poorten!
We gaan extra vroeg op pad om de grootste mensenmassa te ontwijken, maar we blijken alsnog véél te laat naar de tempel toe te zijn gegaan. Het is al enorm druk en dat hebben we dan ook maar voor lief genomen.
We bekijken de main shrine, maar gaan vervolgens snel naar boven. We lopen de route waar allemaal rode poorten achter elkaar staan over het pad heen. Het pad leidt ons naar de top van Mount Inari waar we de bovenste shrine bereiken. Aangezien we steeds hoger moeten klimmen en aan het pad geen eind lijkt te komen, haken er veel mensen voortijdig af. Dus het wordt steeds rustiger onderweg. Het is een prachtige route om te traplopen. We stoppen regelmatig om iets aan de zijkanten van het pad te bekijken (bamboebos, kleinere shrines, winkeltjes).
Jammer genoeg kunnen we onderweg niet stoppen om wat te eten (zelf picknick meegenomen) aangezien er wilde zwijnen en apen in het gebied zitten. ‘It’s dangerous to see the monkey in the eyes’. We zien onderweg wel een wild zwijn, maar geen aapjes.
We lopen een andere route weer terug naar beneden en zien nog 538556 poorten. Eenmaal beneden blijkt het nóg veel drukker te zijn geworden. Uiteindelijk waren we dus ook weer niet zoveel te laat. Deze mensen waren pas écht te laat.
We gaan met de trein weer terug en dan besluit ik even te gaan slapen en mijn achterstallige blogs in te halen en Nadja is op pad naar een andere tempel.
Een te gekke dag met een toffe ervaring. Zo de berg op lopen onder allerlei poorten door. Mocht ik later een eigen hutje op de hei hebben, wil ik ook een echte toegangspoort.