Na twee weken in Tasmanië rondgereden te hebben, kijk ik nergens meer van op. Fietsers die over de snelweg mogen fietsen (wel net aan de andere kant van de streep). Snelwegen die dwars door dorpjes gaan, waardoor je in één keer op de snelweg nog maar 40/60 kilometer per uur mag. Een snelweg die in één keer voor een kilometer overgaat in gravel road. Inhalen op de eenbaansweg die men ook wel snelweg noemt, met tegemoet komend verkeer. Het kan hier allemaal.
Ik ben dan ook helemaal niet verbaasd als ik voor mijn wandeling terug naar het hostel constant in de richting van de snelweg wordt gestuurd. Gelukkig ligt er wel een echt voetpad en loop ik niet langs de snelweg. Want de fietsers die ik tegenkwam onderweg heb ik voor gek verklaard. Ik zou niet graag zelf net zo gek zijn.