Succesvol een berg afgerend, check!
Zaterdagochtend word ik opgehaald door mijn paragliding instructeur. Samen met vijf taiwanezen, die ook voor de eerste keer paragliden, ga ik onderweg naar de berg waar we vanaf gaan springen. Eenmaal boven op de berg hebben we een prachtig uitzicht. Ik ben pas als laatste aan de beurt en kan goed afkijken hoe het moet en hoe het niet moet. De wind was niet heel geschikt en bij mij kwam de parapente met moeite de lucht in. Tijdens het rennen van de berg struikel ik, moet meteen weer opstaan en verder rennen. Ik verlies bijna m’n schoen en heb m’n knieën blauw, dik en geschaafd.
Maar ik hang in de lucht! Hoe bizar is dat! Ik weet niet waar ik kijken moet. Naar het meer die ik bovenop de berg niet kon zien, naar de bergen met eeuwige sneeuw of naar de lucht. Het ziet er allemaal even cool uit. Ik zweef boven de heilige vallei van inca’s. Het duurt misschien 10 minuten en ik kijk mijn ogen uit. Ik weet nog een selfie te maken met mijn instructeur maar stop snel mijn fotocamera weer weg. Het is een veel grotere belevenis om alles te zien zonder door de camera te hoeven kijken.
Eenmaal bij de landingsplek verandert de wind net voordat wij gaan landen. We komen zijwaarts twee velden verderop terecht. Een ruige start, een ruige landing en een geweldige ervaring er tussenin.
Na het opruimen van de spullen gaan we terug naar Cuzco. Ik laat m’n moeke weten dat Ik nog leef en ga vervolgens de stad in voor koffie, een kunstmarkt en avondeten. Helaas was waar ik naartoe wilde voor eten gesloten, maar een pasta met 4 kazen (zonder kaassmaak, goeie kaas kennen ze hier niet) ging er ook best wel in.
Of ik ooit nog weer zou paragliden? Geen idee. Want wie met een gezond verstand rent er nu van een berg af?!
FANTASTISCH ! Ik zou bijna een berg afrennen!